Dede can;
Duyduk ki, kimi dedelerimin “koltukla” gizli görüşmeleri varmış.
Koltuk; “maaş” diyerek rüşvet teklif ediyor, “Hac’ca götürelim” diyormuş.
Yapma dedem…
İmama uyma, sarığı takma, iki pula satma.
Rızalığı unutma!
Talibi utandırma,
Yere baktırma!
Her şeyin, her ilişkinin kirlendiği evrende…
Bir sen temiz kaldın, bir de YOL.
Temiz kal noolur, YOL’a kıyma!
Rızalık iste, musahipten vazgeçme.
Dede Postu ki, insanlığın yüz akı, Şah Hüseynin postudur.
Bizi bugüne taşıyan, insan kalmamızı sağlayan…
Kötüye, hırsıza, ırkçıya, dinciye isyan eden…
Hiçbir koltuk önünde eğilmeyen…
Can-baş verip biat etmeyen…
Işık olan, aşuk, maşuk, veli, nebi, ulu olan…
“Üstü kan köpüklü meşe seli” olan posttur.
Koltuk kirlidir dedem!
Şah Hüseyin’i, “senin yediğini benim köpeklerim bile yemez” diyen…
Pir Sultan’ı, Hallac’ı, Nesimi’yi, Bedreddin’i, Kalender’i, darağacına gönderen…
Madımak’ı ateşe veren koltuktur!
Post, koltuğa “eyvallah” demedi, yerini koltuğa bırakmadı.
Ali’den, Bektaş Veli’den, Pir Sultan’dan ayrılmadı.
Firavun gelince ayağa kalkmadı, “buyur sen otur” demedi, satılmadı…
Vebali vardır dedem… Ki, binyılların mirası, yükü, acısı, hüznüdür YOL.
Vebal senin, post senin…
Fakaaat yerinde kaldığınca, rızasız lokma yemediğince.
Belinde Kemerbest mi, başında sarık mı?
Dede mi, molla mı?
Küfe’li mi, Kerbela mı?
İkisi olmaz; ya biri, ya diğeri.
Secdeye gel dedem.
Ecdatca, Hüseyn’ce olsun!
17.09.2022
Murtaza Demir