İnsan, insana uzaklaştı. Komşu komşuya yabancılaştı. Muhtaç olanla olmayanın arasına duvarlar örüldü. İhtiyaçtan fazlasını dağıtın, o bir ateştir, yoksulu koruyun, diyen bir ecdadın çocukları iken bankalarda milyonlar, yeryüzünde tarlalar biriktirdik.

Deprem gibi afetlerde bir miktar duyarlılık artsa da, birlik ve dayanışma ruhunu halen koruyan, yoksulu, yetimi, öksüzü gözeten bir avuç insan canhıraş çalışmakta.

Bohçamızda insan yerine altın sakladık, koruduk, kolladık. Bunun suç olduğunu bildik, anladık ve kendi aynamızda gördük. Sonra bundan sıyrılmak için sosyal medyada bir yaşlı-yoksul kadın, bir de burnu sümüklü savaş ya da deprem mağduru çocuk resmi yayınlayıp vicdanımızı rahatlatarak uykumuza daldık. Gazetelerdeki masum bebelerin resimlerini görmemek için sayfaları hızlıca çevirdik, kapattık.

Bohçamızda sahte bir bilgiçlik, bolca kibir, hoyratça ikiyüzlülük ve kıçımızı koyabilecek siyah bir koltuk hedefine kilitlendik.

Neredeyse gözümüzün içine sokulan bu suçluluğumuzla yüzleşmeye korkup, gözümüzü başka tarafa kaçırdık. Kulaklarımızı sağır, gözlerimizi kör eyledik.

Dayanışma ve yardımlaşma için ayağa kalmaktan kaçınırken, kişisel ve geçici arzularımız için son derece seri, atak, cüretkar davranmayı ilke edindik.

Bedenimizin isteklerini hiç itiraz etmeden yerine getirdik, aşırılık, doymazlık, sınır bilmezlik, temel felsefemiz olurken, aldığımız hazzın, ertesi sabah uçup gideceğini ve elde var sıfır olacağını bile bile buna sarıldık.

Kendimizi en dindar, en inançlı bilip, yaşamını hak hukuk ve adalet üzerine inşa edenlere Fatiha bile bilmez demeyi şeriat, herkesin kendimizin etrafında birikmesini istemeyi tarikat, toplumda herkesin cahil, kendimizin bilge olduğunu zannetmeyi marifet, kendimizi dünyanın merkezine koyarak ahkâm kesmeyi ise hakikat sandık.

Birkaç kişide biriken servet, muhtaç olanı, acımasızca bankaların, tefecilerin kucağına itti: Kapitalizm bayram ilan etti.

‘Ara, bul’, ’incinsen de incitme’ nasihatine uymak yerine bolca gülbenk okumayı Alevilik, sadece namazı, orucu Sünnilik zannettik.

Ya sonra;

Sonrası çok açık ve net. Kocaman bir ateş yarattık ve o ateşin etrafında. Yanmak üzereyiz. Hani derler ya bu yol ateşten gömlektir. İşte o ateş bu ateş olsa gerek.

Peki kim söndürecek ateşi.