Her insan zaman zaman aynaya bakar. Özellikle sabah el yüz yıkarken, sokağa çıkmadan önce ya da bir sosyal ortama katılım öncesi evden çıkmadan bir aynaya bakar.

Düz mantık; hiç kelimeleri dans ettirmeye cümlelere gizem katmaya gerek kalmadan yazayım:

Aynaya bakarız, çünkü kaşımızda, gözümüzde, saçımızda, yanağımızda bir leke, kirlenme, bozukluk varsa AYNA’da yüzümüzü görür ve düzeltiriz, çünkü güzel olmak isteriz.

Teşekkürler AYNA.

Eğer mesela, gözümüzde bir çapak varsa, hiç AYNAYA KIZAR MIYIZ, hayır. Çünkü ayna yüz güzelliğimizin aracı oluyor.

Dış yüzümüz hallettik böylece.

Peki ya iç yüzümüz.

Yani iç dünyamız, ruhumuz, davranışlarımıza ve konuşmalarımıza yön veren o İç benliğimiz. Bunu nerede göreceğiz. Hangi AYNADA?

Klişe olmuş ama doğru söylenmiş. O ayna bir dostun sözleridir.

Bizlerin ruhsal eksikliklerimiz, iç dünyamızdaki kirlilikler, lekeler gibi şeyler sadece bir dostun bize AYNA olması ile düzelebilir.

Ne var ki, zordur bir insana AYNA olmak.

Dış yüzümüze gösterdiğimiz hassasiyeti, iç yüzümüze göstermek zor gelir.

Bir dost bize ayna olmaya çalışsa o aynayı ters  çevirme, bir köşeye atma hatta kırmak gibi şeyler de çok olası.

KIRMAYIN O AYNAYI.

Y.MERİÇ

30-11-2024